Klaudia Kot – Doświadczenie wędrówki. Powrót do archetypu

Wędrując, nawiązuję kontakt z przestrzenią, w której się znajduję. Przyjęta przeze mnie postawa jest zgodna z określeniem friluftsliv oznaczającym przebywanie na świeżym powietrzu w bliskim kontakcie z naturą. Autorem tego słowa jest norweski dramatopisarz Henrik Ibsen, który w 1859 roku opublikował wiersz „Paa Vidderne”, w którym to po raz pierwszy użył właśnie wyrazu friluftsliv. Utwór był esencją relacji uczuć i emocji, które obserwował u siebie artysta, obcując z przestrzenią krajobrazu. Zakorzeniona w nas potrzeba przebywania w naturze sprawia, że człowiek wraca do podstaw egzystencji. Natura służy człowiekowi, jak pokazuje wiele popartych teorią badań, także w zakresie zdrowia psychicznego. Nasz związek z Matką Ziemią ma podłoże genetyczne, a co za tym idzie ewolucyjne.

Wędrówka jest procesem, dzięki któremu tworzę uważną relację ze światem. Niespieszność jaka temu towarzyszy ustanawia bezpośrednie doświadczanie natury będąc w drodze. Obecna kultura i pęd życia czynią z krajobrazu ciąg szybko zmieniających się widoków. Powolność, z jaką można potraktować pieszą wędrówkę, nie ogranicza wyprawy tylko do aspektów wizualnych, ale przede wszystkim pozwala na całkowite zanurzenie i doświadczanie przestrzeni: dźwięków, zapachów, wilgoci, suszy, temperatury.
Krajobraz można praktykować na różne sposoby, mi najbliższa jest kontemplacja estetyczna oparta na przyglądaniu się naturze, której często towarzyszą techniki medytacyjne. Obok ascetycznego oczyszczenia, praktykując uważność, przyglądam się sobie w tej przestrzeni.

Praca artystyczna realizowana przeze mnie w ramach dyplomu magisterskiego skupia się przede wszystkim wokół doświadczania rzeczywistości zastanej podczas wędrówek. Jest to projekt artystyczny o charakterze quasi badawczym. Był realizowany w miejscu dla mnie szczególnym, które stało się przestrzenią wytchnienia i ucieczki, po tym gdy w Polsce ogłoszono kwarantannę spowodowaną rozprzestrzenianiem się wirusa SARS-CoV-2.
Celem tego niemalże dwuletniego projektu artystycznego jest ukazanie ogółu moich zainteresowań wynikających z fascynacji krajobrazem i różnorodnością wyobraźni, która zostaje pobudzona właśnie podczas przemieszczania się. Twórcza wędrówka obejmuje działania na terenie Górki Pychowickiej, ale wracam w niej również do innych, znacznie rozproszonych przestrzeni, które są mi bliskie: region Hordaland w Norwegii, Pieniny Spiskie, Tatry czy Beskid Niski.

(fragmenty tekstów pochodzą z pisemnej pracy magisterskiej)