Paweł Okoński, Struktura odejścia

Nie wiedziałem jak czuć się z tym, że mój dziadek przestał pamiętać moje imię. Wciąż traktował mnie jak bliską mu osobę, a w jego zachowaniu nie było drastycznych zmian. Z drugiej strony przeraził mnie fakt, że w bardzo krótkim czasie można zapomnieć, kim jest osoba, z którą spędziło się dużą część życia. Skłoniło mnie to do refleksji nad liczbą momentów w moim życiu, o których już zapomniałem. Zauważyłem, że nie pamiętam niektórych nazwisk osób z klasy w szkole lub miejsc, do których jeździłem na wycieczki z rodzicami w dzieciństwie. Mam też problemy z wyobrażeniem sobie twarzy i głosów dawno niewidzianych przeze mnie osób. Obawiam się całkowitej utraty moich wspomnień w przyszłości. Są dla mnie ważne; kształtują moje wyobrażenie o świecie i o tym, jaką gram w nim rolę.

Przedstawię ten lęk w mojej pracy dyplomowej oraz zaprezentuję jego interpretację. Skupiam się w niej nad naturalnym, rozłożonym w czasie procesie pozbywania się wspomnień i zastępowania ich kolejnymi. Dodatkowo zwracam uwagę na lęk przed całkowitą utratą pamięci spowodowaną zaburzeniami, takimi jak demencja, czy choroba Alzheimera. Skupiam dużo uwagi na ukazaniu pamięci jako filtra, przez który rozumiem i odczuwam przestrzenie i doświadczenia, takie jak zmieniający się pokój rodzinny. Animacja została stworzona w technice renderowania kadrów z dużą ilością szumu, który zostaje rozmazany przez algorytm OpenImageDenoiser. Uzyskany efekt symuluje sposób przypominania sobie obiektów i przestrzeni w wyobraźni. Ważnym elementem pracy jest ukazanie procesu przekształcania wspomnień w nierozpoznawalną sieć, która powoli rośnie i zasłania wizję oraz zmienia kontekst przestrzeni i czasu.

Decydując się na stworzenie pracy licencjackiej dotyczącej tego tematu, chciałem zmierzyć się z formującym się we mnie lękiem, spojrzeć na niego z innej strony oraz zrozumieć jak powstaje. Chciałem również rozwinąć moje zdolności tworzenia animacji trójwymiarowej i tworzenia środowisk wirtualnych. Nowym medium, którego obsługi musiałem się nauczyć, było prowadzenie narracji na wielu projekcjach. Praca została przygotowana pod system Cave. Podczas tworzenia animacji musiałem zmierzyć się z wieloma czynnikami, takimi jak prowadzenie uwagi widza na wielu ekranach czy dopasowanie perspektywy pokoju do średniego wzrostu odbiorcy.

(fragmenty tekstów pochodzą z pisemnej pracy licencjackiej)