Zuzanna Bartuś, Somnio mortis

„Somnio mortis” to projekt skupiony wokół kruchej, efemerycznej natury wspomnień, zawodności pamięci i tego, jak jej utrata bądź zwyczajny proces zapominania poszczególnych elementów naszego życia wpływa na naszą tożsamość. Wychodząc od traumatycznego snu o śmierci rodziców, przez zanikające wspomnienie w tymże śnie, rozmycie tego co w nim najważniejsze, po akceptację. Rozpatruję utratę wspomnień nie tylko w kontekście negatywnym, przez przyrównywanie zapomnienia do ostatecznej śmierci ludzkiego bytu. Biorę też pod uwagę, iż nie każde wspomnienie nadaje się do pielęgnowania. Podejmuję więc temat wspomnień w kontekście ich utraty, zarówno przypadkowej, jak i tej świadomej i pożądanej, pochylam się nad procesami zapamiętywania i zapominania.

Zarówno abstrakcyjność snu, jak i strukturę wspominania i zapominania przyrównałam do destrukcji taśmy filmowej oraz zdartej płyty winylowej, które stały się elementami głównymi instalacji. Porównanie to było wynikiem przykrego incydentu, w którym spłonęły moje materiały filmowe. To zdarzenie zainspirowało mnie do eksperymentów w ciemni i ingerencji w taśmę filmową. Wykorzystuję błąd jako metodę pracy twórczej i jako walor estetyczny. Praca ma wizualnie odzwierciedlać to, jak synestetycznie pojmuję to, czym jest wspomnienie, jak wygląda zapamiętywanie, zapominanie i przypominanie sobie, jak możemy zwizualizować sen.

Pragnę osiągnąć zamierzony efekt wykorzystując oniryczność i hipnotyczność analogowego filmu eksperymentalnego i niepowtarzalną, silnie związaną z przeszłością estetykę analogową. W swoim procesie twórczym dopuszczam dużą dozę eksperymentu, mieszania technik, szukania nowych, często niekonwencjonalnych rozwiązań oraz „świadomego przypadku”, w postaci ingerencji w taśmy filmowe. Jako, że „obraz nie jest czymś z góry obmyślonym i kiedy się go tworzy idzie się w ślad za ruchem myśli”, tak też ja widzę swoją pracę.

(fragmenty tekstów pochodzą z pisemnej pracy licencjackiej)