Aleksandra Pieńkosz, Dotknij, aby dodać do relacji

„Dotknij, aby dodać do relacji” to jeden z tekstów pojawiających się w interfejsie aplikacji Instagram. Uczynienie go tytułem pracy dyplomowej jest gestem właściwym dla mojej praktyki artystycznej, którą nazwałam poezją interfejsu – metody polegającej na znajdowaniu i wyodrębnianiu tekstów (oraz elementów graficznych) z użytkowych kontekstów cyfrowych oraz poetyckim umieszczaniu ich w nowych kontekstach i funkcjach. Działania te mają na celu między innymi dezautomatyzację czytania tekstów, którymi poprzez interfejsy komunikują się z nami systemy, programy, a także które pośredniczą w naszej komunikacji z innymi ludźmi.

Niniejsza praca magisterska początkowo miała na celu ogłoszenie poezji interfejsu nowym gatunkiem i zbadanie, co musi się wydarzyć, aby powstały, jednak ostatecznie zdecydowałam, że chcę krytycznie spojrzeć na tę metodę twórczą, przyjrzeć się jej w sposób akademicki i spróbować określić, czy chcę domknąć ten etap, czy też przetransformować go w coś innego. Po ponad 8 latach pracy z estetyką internetu i cyfrowymi środkami wyrazu artystycznego mam w sobie ogromną potrzebę, by powrócić do materialności i ucieleśnić moją praktykę. Stąd też w tytule pracy znajdują się dwa przedmioty mojego największego zainteresowania – DOTYK i RELACJE – a zatem obszar związany z ciałem, haptyką, materialnością urządzeń cyfrowych i samej wirtualności, oraz obszar społeczno-psychologiczny.

Muszę nadmienić we wstępie, że termin „poezja interfejsu” jest nie do końca fortunny, ponieważ stanowi metaforę dopełniaczową – to nie interfejs „tworzy” poezję, poezja nie jest „jego” – poza tym odwołuję się do bardzo szerokiej kategorii pojęciowej interfejsu, którego pole znaczeniowe i metodologia opisu wiąże się nie tylko z interfejsami aplikacji i systemów komputerowych. Na potrzeby tej pracy będę jednak używać terminu „poezja interfejsu”, gdyż w takiej właśnie formie powstał pierwotnie i występuje w moich wcześniejszych pracach.