Gabriela Kuczyńska, Płaksa – krajobraz łez

W tej historii zmierzam się z wewnętrzną płaksą i wszystkimi moimi doświadczeniami płaczu w dotychczasowym życiu, kreując uniwersalny obraz współczesnej płaksy uwzględniając każde doświadczenia, które nas kształtuje. Tak jak kropla drąży skałę, ziemię, a następnie jest częścią strumyków, rzek, bagien, mórz, oceanów – tak łza pokonując wijące szlaki od naszego mózgu, po krawędzie naszego ciała wypływa z nas wraz z resztkami naszych przeżyć. Jednym z moich częstych doświadczeń jest doświadczenie płaczu. Jako pielęgniarka, pracując na oddziale Neoanatologii i Patologii Noworodka, na co dzień pracuję z krzykiem i płaczem dzieci i matek, które są w ogromie emocji.

Któregoś dnia zorientowałam się, że zaczęłam odróżniać rodzaje płaczu i ich dźwięki, związane z potrzebą czy problemem płaczącej lub płaczącego. Płacz dziecka jest inny w swoim wydźwięku. Profesjonalizm zawodowy nakazuje mi być wsparciem dla osób chorych i postawionych w ciężkich sytuacjach życiowych. Nie raz stoję obok osób płaczących po stracie najbliższej osoby, czy przeżywają stres choroby swojej lub kogoś bliskiego. Wielokrotnie musiałam po prostu być, czasem chwycić za rękę, czasem po prostu milczeć. Te doświadczenia zainspirowały mnie do zastanowienia się nad płaczem swoim i napotkanych w życiu osób, którego nie raz doświadczałam bardzo często, lecz nie zawsze go rozumiejąc.