Krystian Podmokły – Wakacje z Zakonnicą: 194 pompki na fundamencie pytania o prawdę

„Stylizowany na auto-audiodeskrypcję pierwszy rozdział pracy jest skokiem w przeszłość – zaproszeniem do wyruszenia razem ze mną na wakacje z zakonnicą, w celu nakreślenia genezy niniejszej pracy magisterskiej. Mam nadzieję, że warto było mi zaufać i dać się zaprosić w podróż po obszarach wybranych kontekstów zawartych w drugim rozdziale, które doprowadziły do zbocza metodologii i symbolicznego szczytu – opisu pracy twórczej – czyli trzeciego rozdziału niniejszej pracy teoretycznej. Natomiast tytuły rozdziałów nawiązują do trójaktowej, klasycznej struktury scenariusza filmowego, którą w swojej praktyce artystycznej staram się podważać. Zostały uzupełnione o epilog i prolog spajając ze sobą dwa światy – ten scenariopisarski i pisarski. Charakterystyczne tytuły podrozdziałów, często wzięte z trywialnych, wyświechtanych określeń czy mowy potocznej są żartem skierowanym do odbiorcy, mającym na celu odciążenie – zbalansowanie egzystencjalnego charakteru pracy z formą autorskich przemyśleń, które są w niej zawarte. Pomogło mi to również nabrać dystansu do ważnych dla mnie poruszanych w niniejszej pracy zagadnień. Próba rozliczenia się z osobistymi doświadczeniami poprzez sztukę była tylko pretekstem do opowiedzenia o znacznie szerszych kontekstach kulturowych i społecznych. Dlatego też największy ciężar tego projektu w wymiarze osobistym nie płynie z chęci opowiedzenia o wątkach autobiograficznych, lecz z interpretacji tych doświadczeń oraz sytuacji zawartych tylko w ich małych fragmentach. Zamanifestowane przeze mnie redefinicje są dla mnie bardzo nęcącym pretekstem do skonkretyzowania swoich najbliższych planów. Na pewno wykonam kilka pompek – tych poznacjowych, arealnych, tagicznych – i tych fizycznych bo jak mówi stare porzekadło: w zdrowym ciele zdrowy mózg!
Przepraszam, że pytam… …Czy muszę wybierać?”

„(anty)apoteoza – arealne formy narracji wizualnej” – Krystian Podmokły / dokumentacja wideo prezentowanej pracy magisterskiej „Wakacje z Zakonnicą: 194 pompki na fundamencie pytania o prawdę” , Galeria „Dwa światy” Kraków, 2023 r.

„XXI wiek – a ten dalej z tą poezją – tomik poezji tagicznej.

Ten element pracy składa się z poezji konkretnej, a w zasadzie wchodzi w polemikę z nią i nomenklaturą internetu oraz językiem ulicy. Umieszczone na starej, ceglanej ścianie galerii czarne teksty z czerwonymi elementami zostały wydrukowane na piankach pokrytych kremowym papierem – estetycznie nawiązującym do koloru materiału, z których wykonano obiekty rzeźbiarskie. Połączenie pomiędzy obiektami, a tekstami rozgrywa się nie tylko w warstwie estetycznej, ale również w warstwie merytorycznej.
Tag ma podwójne znacznie. Jest określeniem charakterystycznych, wypełniających nasze miasta graffiti – pisanych jedną kreską podpisów autorów zawierających imię, pseudonim, uczucie lub słowo nierzadko zrozumiałe tylko dla autora. Umieszczany jest również w środkach transportu miejskiego czy w miejscach bardzo trudno dostępnych, co budzi największy szacunek wśród wtajemniczonych. (…) Podobnie i ja staram się naznaczyć ściany galerii »Dwa światy« która jednocześnie jest pracownią kaligrafii. Tag jest również częścią internetowego języka. Służy do przypisania słowa kluczowego do określonej informacji, obrazu, czy innego obiektu w przestrzeni internetowej. Zbiory tagów służą do łatwiejszej segregacji i identyfikacji treści.
Stąd narodził się pomysł na stworzenie cyklu wierszy poszerzających pracę o ciąg moich autorskich intuicji w formie poezji konkretnej, która w formule niniejszej pracy jawi się jako zbiór autorskich zainteresowań – tagów – będących odnośnikami do wartości słów, które w moim odczuciu mnie (nas) definiują. Starałem się nadać Tomikowi poezji tagicznej formę graficznych poszlak prowadzących do wiwisekcji branych na warsztat zagadnień”.

abstrakt:
Punktem wyjścia do mojego projektu jest wspomnienie z dzieciństwa o wakacjach spędzonych z zakonnicą. Reminiscencje dotyczące obserwacji 80-letniej Cioci wykonującej szereg porannych, fizycznych ćwiczeń stały się napędem poszukującego nowych, autorskich form narracji filmowych krótkiego metrażu. Eksperyment filmowy, będący rdzeniem pracy wchodzi w skład interdyscyplinarnych działań transmedialnych. Auto-etnograficzny proces twórczy służy do opowiedzenia o znacznie szerszym kontekście psychologicznym, społecznym i kulturowym. Przenikanie znaczeń obrazów, słów i obiektów składa się na apoteozę, lub, w zależności jak odczytywać pracę, anty-apoteozę życia.

[ENG] The starting point for my project is a childhood memory of a vacation spent with a nun. Reminiscences of observing an 80-year-old Aunt performing a series of morning physical exercises have become the driving force behind searching for new, original forms of short film narration. The film experiment, which is the core of the work, is part of interdisciplinary transmedia actions. The auto-ethnographic creative process is used to tell a much wider psychological, social and cultural context. The penetration of meanings of images, words, and objects makes up an apotheosis, or, depending on how the work is read, an anti-apotheosis of life. The project consists of a film entitled “194 Pushups based on the asking of the Truth”, 8 sculptures (using modeling and 3D printing), an installation (“Reliquary” with a figurine from childhood), concrete poetry, photography and texts.