Jestem spadkobiercą imperium kotw, nitów i klejów montażowych. Jestem jedynym spadkobiercą. Jestem synem imperatora, człowieka bezwzględnego, którego się boją, którego kochają, którego niegdyś zwolnię z obowiązku. Jestem księciem na królewskim dworze, który czekając na sukcesję rozpływa się w pełnych splendoru ekscesach. Upokarzam się na każdym kroku swoją zdegenerowaną manierą, pijackim rozumem, surowym tupetem. Wkładam Ci dłonie pod sukienkę swoimi pytaniami na które znam odpowiedź. Pokazuję wam to co chcecie zobaczyć albo to czego nigdy byście nie chcieli. Nie wiem czy jesteście mi potrzebni, na pewno nie niezbędni. Moje dzieło, to znaczy moja osoba, jest rozliczane przed samym Stwórcą. Stwórcą, którym jestem ja.

Od najmłodszych lat moja mama nazywała mnie Da Vinci.
Rodzice nadali mi imię Dawid. Mój dziadek nie chciał przyjść na mój chrzest bo Dawid to żydowskie imię. Oznacza dowódcę i umiłowanego, ukochanego.
Bliscy przyjaciele nazwali mnie Vincent. Wincenty.
Nieznani, postronni, obojętni przybili mi łatkę artysty, łatkę prowokatora, klauna.
Ja nadałem sobie tytuł Deus, bo od zawsze byłem każdym. I jestem niczym.
Jestem demiurgiem, którym ty nie jesteś. Jestem rzemieślnikiem swojej osoby. Odtwarzam to co czuję, to co mnie wypełnia. Moja sztuka jest mną, ja jestem sztuką, jesteśmy w syntezie. Tworzę świat na swój wzór. Moje autoportrety są ważniejsze niż portrety, bo są introspektywną podróżą, która może się stać uniwersalna, ale nigdy Twoja.