Zuzanna Bodzoń – Hiperlogicznie

Pierwszym napotkanym przedmiotem był grzebień. Bardziej bym się ucieszyła z latarki lub zapałek, ale podczas wyprawy nawet takie coś, o dziwo, może stać się użyteczne. Grzebień był twardy, drewniany i wielkości dłoni. Z jednej strony gładki, z drugiej lekko kłujący. To jego niepozorne szesnaście ząbków. „Niezwykle mało przydatny przedmiot” – pomyślałam z początku. Czas na odpoczynek. Usiadłam i zaczęłam się czesać. Jak sama nazwa wskazuje, grzebień grzebie. W dłoni staje się narzędziem do grzebania. Do grzebania w czym? We włosach? We wspomnieniach? W naturze czy w człowieku? Zaczęłam przypominać sobie o potrzebie rozkoszy i porządku. Moje włosy opadały gładko na ramiona, stawały się poukładane, a myśli i uczucia płynęły w tym samym rytmie.

Moje quasi-archeologiczne odkrycia i quasi-geologiczne badania okazały się zupełnie czymś innym, niż się na początku spodziewałam. To co zainteresowało mnie najbardziej w obu naukach dotyczyło pojęcia warstw i poziomów. Moja wędrówka przyjęła formę hiper-tekstowej mapy, której głównym tematem stał się artefakt – przedmiot – rzecz. Spotykając dany przedmiot starałam się zgłębiać nie tylko jego kolejne warstwy, ale również te dotyczące własnej pamięci, wyobraźni i odczuć. Hipertekst stał się moim sposobem na opowieść.

Wirtualna podróż opiera się na przemieszczaniu się przypominającym latanie oraz odkrywaniu i zwiedzaniu kolejnych „wysepek”, jakimi są potężne odlewy gipsowe. Kolejność ich badania jest dowolna. Wiele z nich zaprzecza prawom fizyki, dzięki czemu mogą lewitować lub pojawiać się do góry nogami. Pejzaż – chociaż zaczerpnięty z realnego poprzez stronę „Terrain.party” – łączy w sobie elementy realizmu i surrealizmu, dzięki czemu podróż nabiera bardziej zagadkowego i magicznego charakteru. Absurdalność i tajemnicę miejsca podkreśla fakt, że odbiorca może przenikać przez ściany do wnętrza każdego z obiektów.

(fragmenty tekstów pochodzą z pisemnej pracy licencjackiej)