Kyrylo Aleksandrov, Amator Kwaśnych Jabłek

Dziadek Wowa był ważną częścią miejskiego krajobrazu w Mariupolu, moim rodzinnym mieście. I po prostu był fajnym gościem. Wszyscy go znali. Wychodził na ulicę i momentalnie była reakcja. Ktoś się wkurzał, bo musiał do huty zasuwać, a tu w poniedziałek jakiś klaun szaleje w centrum miasta. Inny wiedział, że jak pójdzie tą drogą, to na pewno spotka dziadka i już dzień będzie lepszy.
W taki sposób wybrałem temat dyplomu: chciałem zrobić pracę o osobie, która dopełnia miejski krajobraz swoją obecnością i równoważy „normalność” społeczeństwa. Często słyszałem, że Dziadek Wowa jest durniem lub szaleńcem. Nie zgadzałem się z tym i zdecydowałem się zrobić własne studium durnia. Zacząłem od eksploracji rodzajów durniów, w których kulturach jakie rodzaje durniów istniały i jakie drogi prowadziły do zostania nim.

W trakcie pracy nad tematem postać durnia stawała się coraz bardziej skomplikowana. Zewnętrzne odbieranie atrybutów durnia zanikało, pojawiła się głębia rozumienia czym jest ten stan umysłu i jak do niego docierać. Zaskakujące było zrozumienie, że z dziada pradziada w każdej kulturze istniały praktyki cielesne, które pozwalały osiągnąć odmienny stan świadomości. Jako tancerza i improwizatora, bardzo zaciekawił mnie wątek ekstremalnej pracy z ciałem i przesuwania granic jego możliwości.
Kolejnym etapem pracy było znalezienie klarownej formy prezentacji durnia. Okazało się to dużym wyzwaniem. Połączenie stanu umysłu takiej osoby z materią było moim kluczowym zadaniem na tym
etapie. Chodziło o to, aby wyrazić ten ekstatyczny stan świadomości nie tylko poprzez ruch i ciało, ale również przez subtelne, często niedostrzegalne elementy.