Aleksandra Ambroziak, Bagno

Twórczość E. poznaję na TikToku. Wtedy wiem o niej mniej więcej tyle, że jest kobietą prawdopodobnie w głębokiej depresji. Tak myślę, choć nie mnie jest diagnozować. Włosy ma z węgla, a na tych włosach szadź zimna, jak żużel. Makijaż, być może nieudolny, być może ciągle rozwadniany łzami. Jest raczej drobnej budowy ciała, smutna, twarz ma anemiczną, z jakby jątrzącą się raną płynącą z wewnątrz. W internecie pełno jest memów innych osób wykorzystujących wtórnie jej streamy podpisanych: Ja o trzeciej nad ranem, gdy mam na ósmą do szkoły, Ty, gdy szkolny psycholog zaprosi Cię na rozmowę, Jezusek po zmartwychwstaniu. Memy mnożą się, jak bakterie na zapomnianej kanapce w plecaku. Multum shotów. Jest śmiech. Jest możliwość personifikacji. Bo przecież każdy jest E., każdy nosi ją w sobie w mniejszym, lub większym stopniu. E. mówi na głos to, czego nie jesteśmy w stanie z siebie wyrzucić. Z niej wyrzuca to alkohol i jakaś bezpruderyjna zdolność do ekshibicjonizmu. E. wystarczy, że rozchyla usta by ściągnąć z siebie majtki, skórę, wywlec flaki, pokazać kamienie nerkowe. Amputowane serce na złotej tacy.

Podsumowując swoją pracę dyplomową mogę wyciągnąć kilka wniosków. Osobistych, jak i zawodowych, związanych z przyszłością artystyczną. Tym, co było dla mnie cenne to bezapelacyjnie całe doświadczenie twórcze oraz kolektywna współpraca nad projektem. Nauka pracy zespołowej była dla mnie niecodzienną praktyką – ze względu na egotyczno-artystyczne struktury, w których zwykle się znajdowałam, choćby i sytuacyjnie. Niestety akademicka skłonność do pielęgnowania indywidualizmu sparaliżowała moją zdolność do wspólnego myślenia i kompromisów. Odkryłam jednak, że wspólnotowość i idąca za nią odpowiedzialność każdej z jednostek to metoda, jaką chciałabym praktykować w dalszej perspektywie. Poważnie myślę o pracy w teatrze, tworzeniu projektów, spektakli i performansów w kontekście zbiorowości i potencjale synergii Równocześnie tematyka pracy dyplomowej pozwoliła mi na poszerzenie osobistej percepcji i odkrycie świata – równie chorego, jak i pociągającego – do którego nigdy nie miałam dostępu.