Patrycja Ciastko, Średnia prędkość bezruchu

Ruch, jego postrzeganie oraz wzajemne pozycje obserwatorów zostały zdeterminowane w dwudziestym wieku przez teorię względności Alberta Einsteina2. Dziś teoria względności jest (wg. Rogera Penrosa3) najdokładniej potwierdzoną teorią w nauce. Jej użyteczność potwierdza m.in. zastosowanie w globalnym systemie nawigacji satelitarnej GPS, obecnej choćby w naszych urządzeniach mobilnych. Szczególna teoria względności wprowadziła pojęcie czasoprzestrzeni, stwierdzając, że pomiary czasu i długości nie są takie same dla poruszających się względem siebie układów odniesienia. Odnosi się ona przede wszystkim do układów o wielkich prędkościach w porównaniu do prędkości światła uznanej przez Einsteina zawartość. Jednakże na potrzeby mojej pracy postanowiłam o tym wspomnieć, ponieważ moje rozważania są subiektywne i teoretyczne.

Postrzeganie przez nas ruchu zmienia się w zależności od przyjętej przez nas perspektywy (układu odniesienia). Ruch, przestrzeń i czas są względne, a przez to też bardzo indywidualne. Przemieszczanie się ludzi, zwierząt, pęd wiatru, – wszystko to jest w ciągłym ruchu, Nie da się od ruchu uciec i sprawić, że wszystko nagle się zatrzyma. Zaczynając pracę nad tym projektem wyszłam z chęci opowiedzenia o tym jak to jest ,,być w ruchu”. O tych momentach kiedy mam wrażenie, że wszystko, co mnie otacza pędzi z niesamowitą prędkością zostawiając mnie gdzieś w tyle oraz o tych, kiedy wydaje mi się, że to ja wciąż tylko przyśpieszam, a wszystko co znajduje się wokół za mną nie nadąża. Jest to więc praca o mojej osobistej relacji z ruchem jako zjawiskiem, odczuciem, emocją.